Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan zie ik mezelf zitten rond de eettafel, samen met ons gezin. Gezelligheid, lekker eten en fijne gesprekken: het hoorde er allemaal bij. Soms waren die gesprekken diepgaand, soms filosofisch. Vaak was er een lach, en af en toe ook een traan. Wat vond ik het fascinerend om te zien hoe er haast spontaan en organisch verbinding ontstond. Hoe deze momenten ons terugbrachten naar de essentie.
En ook later – tijdens mijn studententijd in Gent – kwam De Tafel op mijn pad. Letterlijk: in de vorm van een oude, houten tafel in het kot dat ik huurde. Ook nu ik steeds meer mijn eigen leven begon te leiden, merkte ik hoe fijn ik het vond om mensen met verschillende achtergronden samen te brengen. Het gaf me massa’s energie, en ik deed zo veel nieuwe inzichten op. Het voelde dan ook bijna als een logisch en automatisch vervolg: een grote, houten tafel in ons huis. Mijn soulmate bleek overigens een fantastische kok te zijn. Alle ingrediënten waren dus aanwezig.
Toen ik in 2020 uit mijn gouden kooi geduwd werd, besloot ik om voluit voor mijn missie te gaan: mensen verbinden met elkaar, door ze eerst te laten verbinden met zichzelf. Mijn eigen bedrijf InneRevolution was geboren. En daar vloeide het concept van De Tafel als een soort ‘incontournable’ uit voort. Ik voelde dat het klopte. En toch was het tegelijkertijd enorm spannend om dit nieuwe concept te lanceren.
De eerste keer koos ik puur intuïtief voor Auberge de Herborist in Brugge als locatie. Daar had ik zelf al enkele fantastische tafelmomenten mogen beleven. En misschien was die intuïtieve keuze voor de ‘Herborist’ niet helemaal toevallig: ook ik voelde me herboren bij de start van InneRevolution. In de Indian summer van mijn leven had ik beslist dat ik mezelf kon en mocht zijn. Foert mocht zeggen. Met mijn zone zone of genius impact mocht maken.
De eerste Tafel had ik tot in de puntjes voorbereid. Mijn belemmerende overtuigingen – gevoed door mijn innerlijke criticus – en mijn perfectionisme draaiden op volle toeren. Waar was ik toch aan begonnen? Zou het wel goed genoeg zijn? Toen het eindelijk zo ver was, voelde ik me echter meteen gerustgesteld door chef Alex Hanbruckers, die me hartelijk verwelkomde met zijn sappige, ontwapenende West-Vlaamse accent. “Alles komt goed”, drukte hij me op het hart, toen hij mijn onzekerheid aanvoelde.
En zo was het ook. De weersvoorspelling was niet top, en toch was de zon van de partij. De boeiende rondleiding door de gepassioneerde chef in de prachtige kruidentuin nam veel meer tijd in beslag dan gepland, en toch zag ik tegelijk hoe mensen landden, tot rust kwamen, deconnecteerden. Onbewust (of was het toch geen toeval?) hielp de chef me vertragen. Ik zag de zon en de glimlach op het gezicht van mijn tafelgenoten, en voelde me intens gelukkig.
Ik besloot om mijn perfectionisme in de tuin te laten, mijn draaiboek en nota’s weg te leggen, en gewoon mijn hart en gevoel te volgen. Ik gaf mijn tafelgenoten de ruimte die ze nodig hadden. Zo ontstond op een heel natuurlijke manier een authentiek gesprek, waarbij mensen die elkaar niet kenden, zich kwetsbaar opstelden. Er was een lach, een traan en vooral: de magie van verbinding. Terwijl we proefden en genoten, wilden de deelnemers al een volgende editie plannen. En ik wist dat het goed was.
Meer weten over De Tafel van Sophie? Neem hier een kijkje.